Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Ανομία, επίταξη και κανονικότητα


Τις τελευταίες μέρες οι λέξεις ανομία, παρανομία και έννομη δημοκρατία έχουν την τιμητική τους. Η «ανομία» που βασίλευε στους αυτοοργανωμένους κοινωνικούς χώρους μετά τις αστυνομικές επεμβάσεις ευτυχώς εξαλείφτηκε ώστε να επανέλθει η τάξη και η ασφάλεια (!). Η απεργία των οδηγών του μετρό, και από την άλλη το έννομο δημοκρατικό καθεστώς, το οποίο έχει θεσπιστεί από τους λίγους οικονομικά δυνατούς για να εξυπηρετεί πάλι τους ίδιους, που την έκρινε παράνομη. Δυο πρόδηλες περιπτώσεις «ανομίας» και η απάντηση του θεσμισμένου κράτους...

Όταν λοιπόν οι εργάτες αποφασίζουν να αντισταθούν με το μόνο μέσο που τους απομένει, δηλαδή την απεργία, η πολιτική ηγεσία ποινικοποιεί κάθε πράξη αντίστασης και πολύ εύκολα προκρίνει μία απεργία ως παράνομη. Επομένως σύμφωνα με τα δεδομένα της δημοκρατίας που ζούμε η ιδιότητα του πολίτη αποδίδεται μόνο σε όσους είναι ολοκληρωτικά υποταγμένοι στο καθεστώς. Στην φράση «παράνομη απεργία» προστίθεται και ένας άλλος νομικός όρος, η «επίταξη», η οποία αφορά σε νόμο που θεσπίστηκε το 1974 και ακόμα ισχύει!
Εκτός από τον εξουσιαστικό μηχανισμό και τα εντεταλμένα ΜΜΕ υπάρχουν όμως και αυτοί οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες οι οποίοι μάλλον δεν εντοπίζουν ανομία στο ότι ο μισθός έχει φτάσει τα 300 ευρώ (ανασφάλιστα συνήθως) την ίδια ώρα που οι πολιτευτές και υπαίτιοι για αυτήν τη μισθολογική υποτίμηση καθαρίζουν χιλιάδες ευρώ. Ούτε είναι παράνομο ότι ένας ολόκληρος τόπος προορίζεται να καταστεί ενεργειακή αποικία πολυεθνικών συμφερόντων. Για  αυτούς η απεργία των οδηγών του μετρό είναι παράνομη, οι ίδιοι οι οδηγοί είναι τεμπέληδες και δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από μια προνομιούχα τάξη που τώρα κλαίγεται ενώ δεν σκέφτονται τον απλό λαό που ταλαιπωρείται.
Την επίταξη των συρμών του μετρό (και την επιστράτευση των απεργών) ακολούθησε ακόμα μια καταδικαστική απόφαση, αυτή τη φορά για τους απεργούς της ΕΘΕΛ. Έτσι μπορεί να έπαψαν οι κλούβες των ΜΑΤ να αποτελούν το μοναδικό κινούμενο μέσο μαζικής μεταφοράς (έτοιμες να σπεύσουν σε σημεία διεξαγωγής κοινωνικών – εργατικών αγώνων και σε «εστίες ανομίας»), διευρύνθηκαν όμως σημαντικά οι προϋποθέσεις χρήσης του μέτρου της επίταξης. Στις περίπου σαφείς διατάξεις περί «εθνικής ασφάλειας», «δημόσιας τάξης» (δεν περιλαμβάνεται η κυκλοφοριακή επιβάρυνση) και «δημόσιας υγείας» προστίθεται πλέον και η απόλυτα ασαφής και υποκειμενική έννοια του δημόσιου συμφέροντος.
Όπως φαίνεται λοιπόν ο δικαστικός λόγος, διαμεσολαβώντας μεταξύ απεργών και «ταλαίπωρου κοινού», οδηγεί στην επισημοποίηση της αντιπαράθεσης του περιεχομένου των εργατικών αγώνων με το δημόσιο συμφέρον, όπως ακριβώς προκρίνουν κάθε φορά οι σταυροφόροι της κανονικότητας (Μ.Μ.Ε., πολιτικά πρόσωπα, «ειδικοί» προσκεκλημένοι και αρθρογράφοι συνεργάτες). Και αυτές είναι πραγματικά επικίνδυνες καταστάσεις…
Επειδή λοιπόν δεν αναγνωρίζουμε κανένα επίπλαστο δημόσιο συμφέρον ούτε καταφέραμε ποτέ να συναντήσουμε την «κοινή γνώμη» στεκόμαστε δίπλα στην κάθε «παράνομη» απεργία και στους νυν επιστρατευμένους και πρώην παράνομους απεργούς-οδηγούς του μετρό και σε όσους ομοίως παρανομούντες. Άλλωστε ο χαρακτηρισμός πράξεων και πρακτικών ως παράνομες και εγκληματικές δεν είναι ούτε ουδέτερη ούτε αντικειμενική διαδικασία…





 .



 .